Bianca DeLeon
The Long Slow Decline Of Carmelita
Lonesome Highway Music CD8067
Bordermusic.
De hoesfoto op Bianca DeLeons tweede studioplaat toont de zangeres in de rol van de bezongen Carmelita: een door het leven getekende vrouw met een jurk van zwart kant, een fles drank in de hand. De sfeer van het album is daarmee goed getypeerd: veelal sombere levensverhalen uit het grensgebied tussen Texas en Mexico voorzien van een dito muzikale begeleiding. Ook in een ander opzicht is er nog sprake van een grensgeval. DeLeon klinkt zowel literair en gedistingeerd als volks. Door die spanning is The Long Slow Decline Of Carmelita een uiterst intrigerende cd. Muzikaal gezien staat de plaat in de traditie van Tom Russell en natuurlijk Townes van Zandt, met wie DeLeon overigens een intieme band heeft gehad. Op het zeer indrukwekkende titelnummer speelt Flaco Jimenez mee. Mede daardoor is dat een monument op zich. Verderop vinden we ook nog Teye (Wijnterp). De wat eenvoudig aandoende productie is passend, al vraag je je af en toe af hoe Bianca zou klinken bij een groter label. Al met al een release die indruk maakt en romantische geesten lang zal bijblijven.
The sleeve picture on Bianca DeLeons 2nd studio record shows the singer as the Carmelita of the cover song: a woman, branded by life in a black lace dress, a bottle in her hand. The atmosphere of the album is well taken by this picture; mostly dark, sombre life stories from the border of Texas and Mexico with music of the same atmosphere. But she also walks a borderline between being literate and distinguished and folksy. Because of this tension ‘The Long Slow Decline Of Carmelita’ is an extremely fascinating and intriguing CD. Musicaly, the record is made in the tradition of Tom Russell and of course Townes van Zandt, with whom DeLeon had a love relationship. Flaco Jimenez plays the accordion on the very impressive title song. That fact alone makes the song monumental! Further on the album there is also Teye (Wijnterp). That the production feels a bit simple is just appropriate, but you can ask yourself the question how Bianca would sound like on a more important label. All and all an impressive release that will be remembered for a long time by romantic minds.
Harmen van Aurich, Heaven Popmagazine 11-1-2006, Momenteel ligt het mooie nr. 1 (2006) in de winkel! Wilt u weten waar het bij u te koop is?
Mail naar: bladmanager@heaven.be en u krijgt snel bericht.
Bianca DeLeon, The Long Slow Decline Of Carmelita (Lonesome Highway Music)
In tegenstelling tot een aantal jaren geleden, heeft mijn persoonlijke muzikale voorkeur zich steeds verder van Texas gedreven. Kan als reden niet echt een sluitend alibi bedenken, behalve wellicht dat ik mijzelf een overkill aan Texaans artiesten had toegediend. Bianca DeLeon’s laatste album brengt mij echter tot berouw, en deed me realiseren waarom deze artiesten een zekere dominantie hebben uitgeoefend op de alternatieve country markt. Vaak wordt ik heen en weer geslingerd, en gegrepen door gevoelens van melancholie bij het beluisteren van “The Long Slow Decline of Carmelita”. Zelden wordt het grensgebied tussen Noord en Zuid Amerika zo beeldend weergegeven, je proeft duidelijk de wederzijdse invloeden van zowel de Mexicaanse cultuur, en de door de zon verwarmde uitgestrekte cactuslandschappen. Flaco Jimenez, maar ook Redd Volkaert, speelt een bescheiden rol op dit zinderende album, maar de overige musici weten zelfstandig prima gevoelens van nostalgie op te roepen met hun klassieke instrumentatie; veel accordeon, viool, steel en Spaanse gitaar, en de nodige ritmische ondersteuning, waarbij overigens sporadisch de Spaanse taal opduikt. Mocht je overwegen Texas eens te gaan bezoeken, denk dat deze plaat de juiste sfeertekening alvast plaatst. De gehele productie vormt weliswaar een ietwat traditioneel, maar toch een zeer aangenaam geheel. Duidelijk een CD die door middel van een bescheiden persduwtje, een ietwat meer bevestigende “exposure”, zichzelf na enkele malen beluisteren moeiteloos uit de schaduw trekt. Volgens John Conquest van 3rd Coast Music zijn er maar een beperkt aantal die muziek schrijven met hun ziel op de plaats van hun verstand, Townes van Zandt, Hayes Carl en Bianca staan boven aan zijn lijst. Veronderstel dat hiermee toch aannemelijk is gemaakt binnen welke context we Mrs. DeLeon mogen plaasten. (Rein van den Berg) December 2005
(Four Stars) Reviewing her 2001 debut (#52/140), I remarked that ‘border ballad’ has become such a loathsome cliché that I wanted to send a copy of the album (and David Rodriguez’ Man Against Beast) to everyone who’d written or planned to write one to show them why they shouldn’t. However, DeLeon obliges me to substitute her new album for Outlaws & Lovers. Just from song titles like Don’t Drink The Water Pancho, Nowhere Mexico, Somebody Shot Manuel, The Long Slow Decline Of Carmelita, the bilingual Muy Cerca De Mi and Guitarra Mia (which is actually in English), and the influx of Tejano musicians, it’s clear that DeLeon, born in Corpus Christi, is staking out her South Texas territory even more clearly. Obviously a believer in travelling first class no matter what, DeLeon brings back some of the Austin-based players on the earlier album, Redd Volkaert, Marty Muse, Erik Hokkanen, Teye, but relies mainly on Max Baca bass/bajo sexto, Michael Guerra or Joel Guzman accordion, Bobby Flores fiddle/pedal steel and Eddie Cantu drums. With a deceptively simple sounding style, DeLeon has a very finely tuned awareness of how much of the work her words can do on their own, but she can pump in the drama when it’s needed. In an homogenized America, the Mexican border is just about the last area that provides a sense of place and difference (for some reason, the Canadian border doesn’t seem to have as much appeal to songwriters), and few people convey that sense of place and difference as well, certainly not, at least since Rodriguez emigrated to Holland, as consistently, as DeLeon.
John Conquest, May 2005 
Rootstime Belgium
BIANCA DELEON THE LONG SLOW DECLINE OF CARMELITA LIVE : FROM HELL TO HELSINKI Lonesome Highway Music Bianca DeLeon is hoorbaar geïnspireerd door de grote Texaanse artiesten zoals Townes Van Zandt en Guy Clark, met wie ze trouwens de knepen van het vak heeft geleerd. Aan de andere kant klinkt Bianca DeLeon ook behoorlijk country en folky. ”With Joe Ely” staat pontificaal op het hoesje te lezen van haar debuut “Outlaws & Lovers” en enkele aanbevelingen van onder andere Guy Clark en Eric Taylor. In 2002 verscheen haar tweede album, “Live:From Hell To Helsinki” with John Permenter, een akoestisch album live opgenomen voor de Finse radio tijdens haar Europese tour. Tijdens deze tour kon ze rekenen op de romantische viooltonen van J. Permenter. Ook dit album, zoals haar debuut kreeg overal in de pers zeer goede recensies. Die mix van Texas-country met een vleugje Mexicaanse zwierigheid is weer te horen op haar derde album “The Long Slow Decline of Carmelita”, muziek die heel goed te pruimen valt en erg gevarieerd klinkt. Daarbij komt dat Bianca De Leon, beschikt over een lekkere stem; niet donker, niet licht, warm en met voldoende elasticiteit. Ze zet alle ingredienten in om Americana in te kleuren; de pedalsteel, de accordeon en de viool. De ene keer ligt het accent op country de andere keer op rock, folk, tex-mex, swing of Flamenco. Wat me terugbrengt bij het begin. Er spelen weer bekenden mee op deze cd, om aan te geven hoe zeer ze op handen wordt gedragen door collega’s. ‘With Grammy winner Flaco Jimenez’ staat op het hoesje te lezen. Bianca DeLeon heeft me wederom verrast op deze plaat en ik ben er nog blij om ook. De sfeer op dit album is vooral ingetogen. De songs van Bianca DeLeon liggen heel lekker in het gehoor – puur genieten. Een cd waarop het ‘s ochtends vroeg lekker wakker worden is en waar je ‘s avond laat bij wegdroomt. Zet hem hard op en je hoort pas hoe goed het allemaal in elkaar zit. Een plaat die bij elke luisterbeurt beter wordt, een werkelijk ijzersterke plaat van deze Texaanse zangeres uit de kring van intimi van wijlen Townes van Zandt. There’s no doubt Bianca DeLeon is very much inspired and influenced by such great Texas artists like Townes Van Zandt and Guy Clark, but on the other side she also puts a big shot of Country and Folk into her music. She got Joe Ely playing as a guest musician on her debut album ‘Outlaws And Lovers’ and got recommendations from colleagues like Guy Clark and Eric Taylor. Her second album ‘From Hell To Helsinki’, recorded live and all acoustic with fiddle player John Permenter at a radio show in Finland became available in 2002 and shows the more romantic side of Bianca DeLeon. As well as the first one this record gets nothing but the best reviews in the press no matter where. Now on her third release ‘The Long Slow Decline Of Carmelita’ we hear a mixture of Texas country music with a touch of mexican style, music that sounds so well especially because of its variety and the very nice voice of its singer. Sometimes dark, sometimes bright, but always warm and with a high elasticity. And we also have all the ingredients ‘Americana’ needs – pedal steel, accordion and violin, which gives a special tuning to each of these songs. There’s Country, Rock, Folk, Tex-Mex, Swing and Flamenco and once again with Grammy winner Flaco Jimenez she was able to get another heavy weight in the music business by her side. Bianca DeLeon has surprised me once again and I’m very excited about this record, too. The atmosphere is especially modest and the songs are sounding absolutely delicious. A disc for a perfect awake in the morning and to get lost in dreams and thoughts in the evening. Compare it on a high level and you will hear how really good it is at all. An album that becomes better and stronger by each listening to this Texas singer, who surely belongs to the same circle as the late Townes Van Zandt.
On “The Long Slow Decline of Caremelita” Bianca does not disappoint her sterling reputation. Every song on The Long Slow Decline… burns with her passionate storytelling, revealing a dark, silky mixture of strength and vulnerability. With truth, depth and grace, Bianca DeLeon brings all her listeners back to her Southwest Texas home, sits them down on the porch and tells them of her experiences. Her new album gives each of us a chance to see her world through her eyes – a world full of dusty roads, shady episodes, and of course, romance.
Home of Rock, Deutschland
The Long Slow Decline Of Carmelita, Lonesome Highway Music, 2005
Falls jemand mal einen Urlaub im südlichen Texas geniessen möchte, sich den teuren Flug aber grad nicht leisten kann, sollte er sich die neue Scheibe von Bianca DeLeon, “The Long Slow Decline Of Carmelita” auflegen. Ein wenig Imaginationskraft vorausgesetzt, entführt uns DeLeon sozusagen in die geheimnisumwitterten Winkel ihres Heimatstaates, die jenseits des Allerwelts-Tourismus das pure Leben spiegeln. Szenen, Bilder und Eindrücke, die mittels einer profanen Pauschalreise kaum jemand zu sehen bekäme.
Ganz in der Art ihrer männlichen Kollegen, Robert Earl Keen, John Prine et al, skizziert sie ihr Texas mal als lasterhaftes, mal als liebenswertes Fleckchen Erde. Zwar findet man selten witzige bzw. scharfzüngige oder ironische Plots in ihren Stories, doch weniger interessant werden sie dadurch nicht.
Da fabuliert sie von gestrauchelten Existenzen und kriminellen Energien, bitteren Enttäuschungen und hochfliegenden Träumen, ganz so wie es sich offenbar an der texanisch-mexikanischen Grenze abzuspielen scheint. Da sie selbst im grenznahen Städtchen Corpus Christi aufwuchs und nicht gerade Bilderbuch-Kindheit durchlebte, weiss Bianca natürlich wovon sie redet. Ihre Freundschaft zum leider verblichenen Übervater Townes van Zandt mag hier natürlich ebenfalls Quell ihrer Inspiration gewesen sein.
Das Ganze würzt Frau DeLeon mit einer handverlesenen Schar erfahrener Musiker, die zwar fast ausnahmslos aus der sogenannten zweiten Garde des reichen texanischen Musikerpools stammen, aber dennoch, wie sollte es auch anders sein, profunde Kenntnis ihrer Wurzeln und unverbrauchte Spielfreude präsentieren.
Einzig Flaco Jiminez (immerhin Grammy dekoriert) am Akkordeon und Redd Volkaert mit scharfem Telecaster-Twang (spielte u.a. für Leute wie Merle Haggard, George Jones, Dolly Parton, Buck Owens), darf man mit Fug und Recht zu den namhafteren Mitstreitern dieses Albums zählen.
Wie es sich für eine standhafte Vertreterin zünftiger Folklore gehört, würzt Bianca ihre Songs mit reichlich Fiddle und Akkordeon-Schleifen, mischt hier ein wenig Pedal-Steel, dort eine mexikanische Nylon-String-Guitar und ein paar landestypische Percussion unter ihre gefühlvollen Kompositionen. So gelingt es allen Beteiligten, eine völlig unverkrampfte, eine echte und glaubwürdige Produktion in naturgetreuem Sound vorzustellen.
Auf diese Weise entsteht quasi ein bunt durcheinander gewürfeltes texanisches Sittengemälde, das sich mit allerlei Querverweisen auf Country, Folk, Tex-Mex bis hin zu Zydeco-Impulsen die Grenze entlangschlängelt. Eine reife Leistung. Ganz so, wie es sich für einen Texas-Troubadour geziemt.
Frank Ipach (Craving Hands), (Impressum, Artikelliste), 15.06.2005